Marcella van Soolingen (27 jaar) begon in het voorjaar van 2014 met hardlopen. Twee jaar geleden werd ze lid van Climax en sindsdien loopt ze in de groep van Ada en Michiel. Op 15 oktober liep ze haar eerste halve marathon. Ze vertelt graag hoe ze daar naartoe heeft geleefd en hoe het haar uiteindelijke verging in Amsterdam.
“Als je eenmaal het hardloopvirus te pakken hebt, zoek je iedere keer weer een nieuw doel. Een jaar geleden besloot ik dat het tijd werd voor een nieuw hardloopdoel: een halve marathon lopen. Mijn hardloopcarrière werd nogal geteisterd door blessures. Dus ja: hoe ging ik dit dan doen?
Naast twee keer in de week hardlopen doe ik ook aan fitness bij Mijn Fysiopraktijk in Ede. Daar werk ik aan het versterken van mijn core en het verbeteren van mijn loophouding. In november 2016 begon ik met het opbouwen van de afstanden en ik had me inmiddels ook ingeschreven voor de halve marathon van Amersfoort in juli 2017. Alleen dacht mijn lichaam daar anders over: eind december raakte ik geblesseerd. Uiteindelijk was ik daardoor twee maanden uit de roulatie. De boosdoeners waren mijn heup en onderrug, die waren nog niet sterk genoeg. Naast de nodige fysiobehandelingen werden mijn voeten ook eens onder de loep genomen. Nou wist ik al dat ik aardig naar binnen zakte, maar het bleek uiteindelijk toch teveel te zijn en dus kreeg ik op maat gemaakte zooltjes. Begin februari begon ik weer met hardlopen, maar ik moest weer van voor af aan beginnen qua afstanden. Dat was een domper. In april stond de 10 EM van Zwolle Zuid op het programma, die wilde ik wel heel graag lopen. In 12 weken tijd moest ik daar naartoe trainen en wonder boven wonder lukte me dat ook!
Die halve marathon in juli zag ik uiteindelijk nog niet echt zitten en dus besloot ik die niet te lopen. Ik was te bang dat het weer mis ging. Met mijn fitnesstrainster Marit – ook loper bij Climax – had ik het over mijn wens om een halve marathon te lopen. Ik dacht dat dit niet meer ging lukken dit jaar, maar zij opperde dat het best nog wel kon en vroeg of Amsterdam niet iets voor me was. Die is in oktober dus ik had nog 6 maanden om daar naartoe te trainen. Samen hebben we een schema gemaakt om ervoor te zorgen dat ik dit keer – zonder blessures – die halve marathon kon gaan lopen!
In 6 maanden trainde ik wekelijks volgens het schema, maar het liep allemaal wat anders doordat mijn oma overleed afgelopen zomer. Ik had mijn oma verteld over mijn halve marathon-avontuur en ik besloot daarom ook om deze eerste halve marathon aan haar op te dragen. Dat stimuleerde mij nog eens extra. De lange duurlopen gingen soms best moeizaam, omdat het frequent trainen in die periode erg lastig was. Maar alle lange duurlopen kon ik afvinken en ik trainde maximaal 3 lange afstanden van 17 tot 19 km. De rest zat allemaal rond de 12 tot 15 km.
Op zondag 15 oktober was het dan zover. In die laatste week had ik een adrenaline opgebouwd waar ik denk wel 5 halve marathons mee had kunnen lopen. Nog nooit was ik zo zenuwachtig als die dag. Het was een hele beleving en ik heb genoten van iedere minuut. Ik startte pas ’s middags en dat was helaas ook op het heetste moment. De temperatuur was inmiddels 20+ en een echte warmweerloper ben ik niet. Ik wist dat het zwaar ging worden. Om 14:00 uur ging ik onder de startboog door en begon mijn avontuur van 21,1 km door Amsterdam. De eerste zeven kilometer gingen op het tempo dat ik voor ogen had. Maar ik merkte na kilometer zes al dat mijn benen wel erg snel zwaar werden. En ik moest nog 15km... Nadat ik gegeten had bij kilometer 7 heb ik even rustig doorgewandeld, toen voelde ik pas hoe warm het was. Ik besloot rustig door te lopen en bij de volgende waterpost extra water aan te pakken voor verkoeling. Na kilometer 10 was het slalommen tussen de ambulances door. Er werden ontzettend veel mensen onwel of ze waren bevangen door de hitte. Daar schrok ik van, dus ik besloot om goed te luisteren naar mijn lichaam en te doen wat goed was om die eindstreep te halen. Die tijd had ik losgelaten, want ik zou daarmee onnodig risico’s gaan nemen. Dat bleek de juiste keuze te zijn. Ik kon onderweg genieten van alles wat ik zag en van de mensen. Het was ongelofelijk: de laatste 4 kilometer werd ik gedragen door de mensen en wist ik dat ik de finish ging halen. En dan de finish in het Olympisch stadion. Daar ging de motor nog even aan en lukte het nog om een eindsprint van 13km/u in te zetten. Uiteindelijk finishte ik in 2:36:24. Niet een tijd om in eerste instantie trots op te zijn, ik weet dat ik sneller kan lopen. Maar ik had mijn doel behaald: een overwinning op mezelf na al het blessureleed! Ik ben echt trots op deze prestatie.
Dit was een race met een gouden randje voor mij. Ik ben vastberaden om volgend jaar terug te keren naar Amsterdam voor een revanche en dan een betere tijd te gaan lopen! De komende maanden ga ik daarom de plannen voor 2018 weer scherp zetten en blijf ik lekker meetrainen met de groep (Ada/Michiel) om vooral de snelheid te verbeteren."