De tijd is snel verstreken en ik had meer moeten trainen, maar vandaag is het dan zo ver… Mijn eerste marathon! Het weer is ideaal; zonnig, koud en niet te veel wind. Met de trein en de pendelbus worden we netjes afgezet bij de kledinghal.
Ik voel een lichte zijsteek tijdens het inlopen. Ohja, zijsteek... ik heb er al heel wat wetenschappelijke artikelen op nageslagen, maar de oplossing nog niet gevonden. Maar ach, vlak voor de start moet je doorgaans ook tig keer naar de wc, die zijsteek zal ook wel tussen de oren zitten.
Ik voel een lichte zijsteek tijdens het inlopen.Ohja, zijsteek... ik heb er al heel wat wetenschappelijke artikelen op nageslagen, maar de oplossing nog niet gevonden. Maar ach, vlak voor de start moet je doorgaans ook tig keer naar de wc, die zijsteek zal ook wel tussen de oren zitten.
Tot mijn vreugde zie ik de 3:30-pacers klaar staan. Dat is de tijd die ik al maanden voor ogen heb. Een scherpe tijd, zeker gezien mijn voorbereiding. Oh, daar gaan we al! 2 rondes van 21.1 km door Utrecht en Bunnik. Ik hoor mijn naam een aantal keer. Waarschijnlijk doordat hij groot op mijn startnummer staat. He!-Dat zijn bekende stemmen! Daar staan mijn zussen onder de Domtoren, en een paar meter verder een vriendin! Ik krijg vleugels van de aanmoedigingen en loop nog heerlijk. Die zijsteek voel ik bijna niet als ik mijn buikspieren maar hard genoeg aanspan. Gelletjes, bekertje water, bekertje sportdrank.. Dit gaat prima. Kijk! Daar staat Ben. Frustrerend hoor, wij volledig in het functionele materiaal op dure schoenen en hij houdt ons in een spijkerbroek met rugzak inclusief thermoskan thee op z’n dooie gemakje bij.
Bij 16 km komt de zijsteek weer hard aanzetten. Als ik mijn houding aanpas, zakt de zijsteek een kilometer later weer terug naar een acceptabel niveau. Bij 21 kilometer slaat een hele grote groep af. Ik blijf vechten tegen de zijsteek en bij de drankpost raak ik een aantal meter achter op de pacer. Ben moedigt me aan om even de tanden op elkaar te doen en aan te haken. Ik maak even vaart en besluit in tot 25 kilometer bij te blijven en daarna opnieuw te beslissen. Maar de keuze wordt voor mij gemaakt. Door het verkrampte lopen door de zijsteek, schiet de kramp in m’n heup! Mijn gluteus medius laat van zich horen. Ironisch dat ik daar last van krijg, deze laat ik mijn hardlopende patiënten trainen. Bij 25 kilometer, naast de man met de hamer, staan 2 vrienden op de MTB klaar om met me mee te fietsen. Omdat er maar 200 marathonlopers zijn, is het leeg op het parcours en loop ik verder alleen.
Onder de Dom hebben mijn zussen en een vriendin ongeveer 1.5 uur staan wachten tot mijn tweede doorkomst! Ze maken een foto en rennen op hun hakken nog een stukje mee. De foto gaat op de familieapp en gelukkig zien mijn ouders een grote grijns. Goed dat mijn moeder niet ziet hoe ik me echt voel. Vanaf kilometer 25 begint een lijdensweg. Zijsteek en spierkramp wisselen elkaar af. Ben loopt met me mee en mijn MTB vrienden moedigen me continu aan. Rond kilometer 36 komen we door Bunnik waar Arthur en Willemijn klaar staan met een bidonnetje en gelletje. Ook Arthur haakt aan bij de fanclub! Ik wil wandelen, maar dat mag niet van mijn supporters! (Niet dat ik naar ze luisterde trouwens…) Daar loop ik dan, ik vind mezelf enorm zielig, maar prijs me ondertussen gelukkig met de ondersteuning van deze mensen. Het verval liegt er niet om… Uiteindelijk komt die finish dan toch in zicht. Op mijn Garmin verschijnt 43 km! Er zit nog een kleine versnelling in en ik kan nog lachend over de finish in 3.48.15. Vriendin Sarah staat me op te wachten en Willemijn is ook met de auto op de Uithof! Ideaal! Nu kunnen we direct met de auto naar huis J
Ben vertelde het me na zijn eerste marathon… De marathon leer je niet uit studieboeken of verhalen, de marathon moet je meemaken. En dat heb ik vandaag gedaan. Nu zit ik fris gedoucht op de bank te typen en heb nu al zin in revanche! Die 3.30 gaat me nog eens lukken!
Marieke van Hunen